एक सदगृहस्थ बनारसला पोहचले. स्टेशनवर उतरल्यावर लगेच एक मुलगा पळत पळत आला.
'मामाजी ! मामाजी !' मुलाने पुढे वाकून नमस्कार केला.
त्यांनी काही त्याला ओळखलं नाही. "तू कोण रे?"
"मी मुन्ना ! ओळखलं नाहीत मला ?"
"मुन्ना ?" ते विचारात पडले.
"हो मुन्ना, विसरलात मला मामा. जाऊ द्या आता त्या गोष्टीला. इतकी वर्षं झाली आता."
"तू इथे कसा ?"
"मी आजकाल इथेच असतो."
"अच्छा."
"हो"
मामासाहेब आपल्या भाच्यासोबत बनारस फिरायला लागले. चला कुणाचीतरी सोबत मिळाली. कधी या मंदिरात चल तर कधी त्या मंदिरात. मग पोचले गंगातीरावर. विचार केला अंघोळ करावी.
"मुन्ना, अंघोळ करू?"
"जरूर मामाजी. बनारसला आलात आणि गंगास्नान नाही केलंत, कसं शक्य आहे?"
मामाजींनी गंगेत डुबकी मारली. हर हर गंगे.
बाहेर आल्यावर सामान गायब. कपडे गायब.
तो मुलगा - मुन्ना पण गायब.
"मुन्ना . . . ए … मुन्ना"
पण मुन्ना तिथे असेल तर मिळेल ना. ते टॉवेल लपेटून उभे होते.
"अहो भाऊ, तुम्ही मुन्नाला पाहिलंत का ?"
"कोण मुन्ना ?"
"ज्याचे आम्ही मामा आहोत"
"मी समजलो नाही"
"अहो, आम्ही ज्याचे मामा आहोत तो मुन्ना !"
ते टॉवेल लपेटून इकडून तिकडे पळत राहिले.
मुन्ना नाही सापडला.
मित्रांनो, भारतीय नागरिक आणि भारतीय मतदार म्हणून आपली अशीच परिस्थिती आहे. निवडणुकीच्या काळात कुणीतरी येतं आणि आपल्या चरणाशी पडतं. मला नाही ओळखलं ? मी निवडणुकीतील उमेदवार आहे, होणारा खासदार.
तुम्ही प्रजासत्तेच्या गंगेत डुबकी मारता. बाहेर पडल्यावर तुम्ही पाहता की जी व्यक्ती काल तुमच्या पाया पडत होती ती आज मत घेऊन गायब आहे. मतांची पूर्ण पेटी घेऊन फरार आहे.
समस्यांच्या तीरावर आपण टॉवेल लपेटून उभे आहोत.
सर्वांना विचारत आहोत - "साहेब, तुम्ही त्यांना पाहिलंत? तेच ज्याचे आम्ही मतदार आहोत, ज्याचे आम्ही मामा आहोत."
पाच वर्षे याच पद्धतीने टॉवेल लपेटून तीरावर उभे राहत निघून जातात.
लेखक - शरद जोशी
***
(शरद जोशींचा हा छोटासा लेख हिंदीत वाचल्यावर असं वाटलं की याचा अनुवाद करावा. म्हणून हा प्रयत्न.)
'मामाजी ! मामाजी !' मुलाने पुढे वाकून नमस्कार केला.
त्यांनी काही त्याला ओळखलं नाही. "तू कोण रे?"
"मी मुन्ना ! ओळखलं नाहीत मला ?"
"मुन्ना ?" ते विचारात पडले.
"हो मुन्ना, विसरलात मला मामा. जाऊ द्या आता त्या गोष्टीला. इतकी वर्षं झाली आता."
"तू इथे कसा ?"
"मी आजकाल इथेच असतो."
"अच्छा."
"हो"
मामासाहेब आपल्या भाच्यासोबत बनारस फिरायला लागले. चला कुणाचीतरी सोबत मिळाली. कधी या मंदिरात चल तर कधी त्या मंदिरात. मग पोचले गंगातीरावर. विचार केला अंघोळ करावी.
"मुन्ना, अंघोळ करू?"
"जरूर मामाजी. बनारसला आलात आणि गंगास्नान नाही केलंत, कसं शक्य आहे?"
मामाजींनी गंगेत डुबकी मारली. हर हर गंगे.
बाहेर आल्यावर सामान गायब. कपडे गायब.
तो मुलगा - मुन्ना पण गायब.
"मुन्ना . . . ए … मुन्ना"
पण मुन्ना तिथे असेल तर मिळेल ना. ते टॉवेल लपेटून उभे होते.
"अहो भाऊ, तुम्ही मुन्नाला पाहिलंत का ?"
"कोण मुन्ना ?"
"ज्याचे आम्ही मामा आहोत"
"मी समजलो नाही"
"अहो, आम्ही ज्याचे मामा आहोत तो मुन्ना !"
ते टॉवेल लपेटून इकडून तिकडे पळत राहिले.
मुन्ना नाही सापडला.
मित्रांनो, भारतीय नागरिक आणि भारतीय मतदार म्हणून आपली अशीच परिस्थिती आहे. निवडणुकीच्या काळात कुणीतरी येतं आणि आपल्या चरणाशी पडतं. मला नाही ओळखलं ? मी निवडणुकीतील उमेदवार आहे, होणारा खासदार.
तुम्ही प्रजासत्तेच्या गंगेत डुबकी मारता. बाहेर पडल्यावर तुम्ही पाहता की जी व्यक्ती काल तुमच्या पाया पडत होती ती आज मत घेऊन गायब आहे. मतांची पूर्ण पेटी घेऊन फरार आहे.
समस्यांच्या तीरावर आपण टॉवेल लपेटून उभे आहोत.
सर्वांना विचारत आहोत - "साहेब, तुम्ही त्यांना पाहिलंत? तेच ज्याचे आम्ही मतदार आहोत, ज्याचे आम्ही मामा आहोत."
पाच वर्षे याच पद्धतीने टॉवेल लपेटून तीरावर उभे राहत निघून जातात.
लेखक - शरद जोशी
***
(शरद जोशींचा हा छोटासा लेख हिंदीत वाचल्यावर असं वाटलं की याचा अनुवाद करावा. म्हणून हा प्रयत्न.)
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा