काल बाबांचा मला खूप खूप राग आलेला. माझं आवडतं चॉकलेट त्यांनी ऑफिसवरून येताना आणलं नाही. मोठ्यांना कसं कळत नाही छोट्या मुलांचे कसे लाड करावेत. त्यात त्यांनी आल्या आल्या टीव्हीपण बंद केला. मला खूप खूप राग आला. मग मी बाहेर फिरायला गेले. मला कुठे जायचंय माहित नव्हतं. वाटेत मला खूप मोठी नदी दिसली. बघते तर काय नदीचं पाणी अगदी सफेद दुधासारखं. पण मला दूध प्यायला आवडत नाही. मी दूध नाही पिलं तर आई डोळे मोठे करते. मग मी माऊसारखं गुपचूप दूध पिते.
तर त्या नदीच्या आजूबाजूला मोठे पर्वत होते. पर्वत माहितेय का कशाचे ? आईसक्रीमचे. किती थंडगार वाटत होतं. फ्रीजचा दरवाजा उघडल्यावर वाटतं तसं. मी थोडं आईसक्रीम खाल्लं आणि थोडं आईसाठी घेतलं. आई रागावते पण ती खाऊ पण देते.
पुढे मला छोटा भीम दिसला. त्याने मला विचारलं, " मुग्धा, कुठे चाललीस ?". मी म्हटलं. मी चाललीय भुर्रर्र. चॉकलेटच्या देशात. जिथे खूप चॉकलेट आणि कॅडबरी आणि कुरकुरे असतील. तो म्हणाला "मी पण येतो मग". मी म्हटलं "बघ बाबा तू. माझ्याकडे तुझ्या तिकिटाचे पैसे नाहीत" तो म्हणाला "तिकीट नाही लागत इथे. बघ माझ्याकडे किती लाडू आहेत मोतीचूरचे खूप दिवस पुरतील आपल्याला. हे घे एक" मग मी त्याला थोडं आईसक्रीम दिलं आणि लाडू खायला लागले. खाताना बोलू नये असं आजी म्हणते म्हणून आम्ही थोडा वेळ न बोलता खाऊन घेतलं.
आम्ही पुढे चालू लागलो. मग जंगल लागलं. मला थोडी भीती वाटली पण छोटा भीम म्हणाला, "घाबरू नको मी आहे. वाघ सिंह आला तर एकच फाईट मारेन!" तेवढ्यात सिंहाची डरकाळी ऐकू आली. मी घाबरून मागे बघितलं तर छोटा भीम गायब. मग मी खूप घाबरले. मला रडू आलं. आईची आठवण आली. तेवढ्यात कुणीतरी मला हलवून जागं केलं बाबांनी माझा पापा घेतला आणि म्हणाले, "रागावली का माझी सोनू बाळ ! हे घे चॉकलेट आणि अभ्यास करा जरा. सहामाही परिक्षा आहे ना. छोटा भीम कमी बघा परीक्षा होईपर्यंत.
मी आईकडे बघितलं. ती हसली फक्त. जेवल्यावर तिने फ्रीजमधून आईसक्रीम काढलं. स्वप्नातील आईसक्रीमपेक्षा तिच्या हातचं आईसक्रीम खूप टेस्टी होतं.
