जादुई कुंचला

खूप वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे. त्या वेळी चीनमधे लियांग नावाचा होतकरू मुलगा राहत होता. त्याला घरदार- कुटुंब नव्हतं. लोकांची गुरे सांभाळणे, लाकूडफाटा आणणे अशी कामे करून तो दिवस काढी. त्याचं आयुष्य खडतर असले तरी त्याचा स्वभाव लोकांना मदत करण्याचा होता. त्याचं एक स्वप्न होतं. त्याला फार मोठा चित्रकार व्हायचं होतं. तो चित्रकलेच्या सरावात कधीही खंड पडू द्यायचा नाही. रानात लाकडे तोडताना, गुरे चरायला नेताना तो माळरानात पक्षी आणि प्राण्यांची चित्रे  काढी. तो जे काही पहायचा त्याचं चित्र काढायचा - झाडे -पक्षी-माणसे. त्याला चित्रांशिवाय काही सुचायचंच नाही. लवकरच तो चित्रकलेत तरबेज झाला.

एके रात्री लियांगला स्वप्न पडलं. त्यात एका म्हाताऱ्याने त्याला एक कुंचला दिला. त्या म्हाताऱ्याने म्हटलं कि हा जादुई कुंचला आहे आणि  लियांगने त्याचा लोकांना मदत करण्यासाठी  उपयोग करावा. लियांगला दुसऱ्या दिवशी पहाटे जाग आली तेव्हा आपल्या हातात तो सुंदर कुंचला पाहून त्याला आश्चर्याचा धक्का बसला. लियांगला प्रचंड भूक लागली होती म्हणून त्याने ताटभर भाताचे चित्र काढले. अहो आश्चर्यम ! अचानक चित्र जिवंत झाले आणि भाताने भरलेले ताट समोर आले. तो खूप आनंदी झाला. त्याने पक्ष्याचे चित्र काढले. त्या चित्रातून पक्षी बाहेर आला आणि त्याने आकाशात भरारी घेतलीसुद्धा.

लियांग जेव्हा गावात गेला, तेव्हा त्याने पाहिलं कि एक म्हातारा शेतकरी कावड भरून पाणी नेत होता आपल्या शेतात शेंदण्यासाठी. त्या वृद्ध शेतकऱ्यासाठी हे फार कष्टाचे काम होते. लियांगने त्याच्या शेताशेजारी नदीचे चित्र काढले आणि नदी जिवंत झाली. आता तो शेतकरी कितीही पाणी पिकांना देऊ शकत होता. 

थोडं पुढे गेल्यावर लियांगला आणखी एक गावकरी भेटला. तो बिचारा रडत होता. त्याची गाय रात्री वारली होती आता त्याच्या लहान मुलांसाठी दूध कुठून मिळणार? लियांगने गायीचे चित्र काढले आणि क्षणार्धात चित्रातून गाय जिवंत झाली. गावकऱ्याने लियांगचे आभार मानले आणि तो गायीचे दूध काढू लागला. 

त्या दिवसापासून लियांग आपल्या जादुई कुंचल्याचा उपयोग गावातील लोकांच्या मदतीसाठी करी. जेव्हा गावकऱ्यांना कशाची नड भासे, तेव्हा लियांग मदतीला येई. लवकरच गावात भरभराट आली आणि लियांगच्या जादुई कुंचल्याची कीर्ती सर्वदूर पोचली.

लोकं त्याला विचारीत, "तू या जादुई कुंचल्याचा उपयोग करून श्रीमंत का नाही होत?"
"मला कशाची गरज आहे ?"  लियांग उत्तरे,"मला लोकांची मदत करून श्रीमंत असल्यासारखं वाटतं."

थोड्याच दिवसांत लियांगच्या जादुई कुंचल्याची वार्ता शेजारील गावच्या सावकाराच्या कानी पोचली. त्याने विचार केला, या कुंचल्याचा उपयोग करून तो सम्राटापेक्षाही श्रीमंत बनेन. त्याने  लियांगचा कुंचला चोरण्याचा डाव रचला. त्याने त्याच्या गुंडांना लियांगच्या घरी पाठवलं. गुंडांनी लियांगला जेरबंद केलं आणि कुंचला आणून सावकाराला दिला.

सावकाराला आपल्या शक्तीसामर्थ्याचे प्रदर्शन करायचे होते म्हणून त्याने आपल्या काही मित्रांना घरी दावतला बोलावले. त्याने त्या कुंचल्याने खूप चित्रे काढली पण एक चित्र जिवंत होत असेल तर शपथ.
त्याला कळून चुकलं कि यात काहीतरी रहस्य आहे. त्याने गुंडांना फर्मावलं कि लियांगला त्याच्यासमोर हजर करा. लियांग समोर येताच सावकार म्हणाला, " जर तू माझ्यासाठी काही चित्रे काढशील तरच इथून जिवंत घरी जाऊ शकशील !"

लियांगला सावकाराचा इरादा कळला. तो म्हणाला,"मी नक्की तुमची मदत करेन, पण मला मुक्त करा."

"माझ्यासाठी सोन्याचा पर्वत काढ" सावकार म्हणाला. "मी तिथे जाऊन खूप सोने गोळा करेन." त्याला म्हणायचं होतं,"मी या जगातला सगळ्यात श्रीमंत माणूस बनेल. सम्राटापेक्षाही"

लियांगने समुद्राचं चित्र काढलं.

"तू समुद्र कशाला काढलास" सावकार म्हणाला. "मी म्हणालो ना कि पर्वताचं चित्र काढ. मला सोनं हवंय, मासे नकोयत."

"पर्वत समुद्राच्या पल्याड आहे. हा पहा." आणि लियांगने समुद्राच्या पल्याड पर्वत काढला.

जेव्हा सावकाराने सोन्याने चमकणाऱ्या पर्वताला पाहिलं, तेव्हा त्याच्या डोळ्यांत आसुरी चमक आली. "पण हा पर्वत तर फार दूर आहे, मी तिथे कसा जाऊ?"

"मी तुमच्यासाठी जहाजाचं चित्र काढतो, जे तुम्हाला तिथवर घेऊन जाईल. " लियांग म्हणाला. आणि त्याने सम्राटाच्याही आरमाराला लाजवेल  असे सुंदर रत्नजडीत जहाज जिवंत केले. सावकार जहाजात चढला आणि म्हणाला, "आता त्या पर्वतापर्यंत नेणाऱ्या वाऱ्याची निर्मिती कर." लियांगने वाऱ्याचे चित्र काढले. जहाज पर्वताच्या दिशेने चालू लागले. त्या सोनेरी पर्वताला आपल्या कवेत घेण्यास सावकार उतावीळ झाला होता. त्याने लियांगला फर्मावले, "जरा जोराचा वारा येऊ दे म्हणजे मी त्या पर्वतावर लवकर पोचेन."

लियांग वाऱ्याचे चित्र काढत राहिला. मंद वाऱ्याचे रुपांतर सोसाट्याच्या वाऱ्यात झाले आणि मोठे वादळ आले. त्या वादळात रत्नजडीत जहाज आणि लोभी सावकार बुडून समुद्रतळाशी गेले.

असं म्हणतात कि लियांगने त्याच्या गावातील  एका सुंदर मुलीशी लग्न केलं आणि त्याच्या कुटुंबासह त्याने उर्वरीत आयुष्य छान घालवलं.
***


( इथे  उपलब्ध असलेल्या या चिनी लोककथेचा हा अनुवाद आहे. माझ्या भाचरांना हि गोष्ट सांगताना मजा आली आणि  वाटलं कि ब्लॉगवर ही गोष्ट पोस्ट करावी म्हणून.)